Mijn ervaring op Engedi.

Ik ben een week op Engedi geweest. Ik had een plek nodig om even veilig te voelen, te schuilen. Jolanda kende ik al ergens anders van en vertrouwde ik, dus overlegde ik of een periode verblijf op Engedi mogelijk zou zijn. Behalve bijtanken, schuilen, even niet alleen zijn, even veilig voelen, zijn er natuurlijk ook gesprekken. Hiervoor hadden we in overleg met m’n therapeute twee thema’s liggen om mee aan de gang te gaan. Dus het zou ook wel pittig worden verwachtte ik zo.

Voor mij was het als dat ik een nieuwe wereld leerde kennen.

Een wereld van welkom, aandacht, zorg, begrip, geduld, aanvaarding, nieuwe positieve ervaringen zetten tegenover pijn en/of angst, van steeds weer geruststelling: het is oké, je bent veilig.

En dat al, op een manier die me bleef verwonderen. Elk moment weer opnieuw. En zo ongedwongen, alsof het vanzelf ging, gewoon was. Het was voor hen ook zo denk ik. Maar voor mij was niets ervan gewoon.

Van de kamer die voor me gereed gemaakt was met een aandacht en zorg, het geschrevene op de bordjes, tot het rekening houden met het eten, tijd nemen om me gerust te stellen en weer georiënteerd te krijgen wanneer iets me triggerde en ik weg raakte (heb DIS) en het de tijd nemen om van iets dat moeilijk voor me was/is, iets positiefs te maken, een nieuwe ervaring te creëren.

Naast de gesprekken, de maaltijden en “er zijn” mocht ik ook helpen met klusjes, iets wat plezier gaf. Het nieuwe hier was, was dat het plezier in deze klusjes zo groter was dan de angst voor het niet goed doen. En was de energie er niet, zeker na een gesprek bijvoorbeeld, was er ook alle ruimte om juist te rusten, ook wanneer ik eigenlijk ergens mee zou helpen. Het kon gewoon, het was oké. Dit ging niet vanzelf, maar ik mocht het wel ervaren. Het was werkelijk oké.

Voor de gesprekken, die we voor elke dag hadden ingepland, hadden we van te voren twee thema’s besproken, in overleg met m’n therapeut. Het was fijn om daar een week zo aan “intensief” aan te kunnen werken, maar ook heftig. Voor mijzelf was het regelmatig verwarrend omdat alters in het gesprek naar voren kwamen en ikzelf dan tijd kwijt was. Het fijne van Jolanda is dat ze daar niet van schrikt, dat eigenlijk ongeveer de standaard reactie op heel veel was: het is oké, je bent veilig. Op een bepaalde manier, hoe weet ik nog steeds niet, wist Jolanda de zwaarte er vanaf te halen, zonder iets af te doen aan wat er besproken werd. Waar ik me in een storm op zee voelde, non-stop schaamtevol en vaak kwetsbaar, vol angst en chaos, bleef zij begripvol, liet zich niet afschrikken, bleef voor veiligheid zorgen, bleef aanvaarden, bleef dichtbij bracht op een bepaalde manier toch weer rust. Voor mij was het heftig, maar door haar houding werd het iets beter te handelen.

Misschien was de ervaring van eventjes onderdeel zijn van het huisgezin, de “gewone alledag-dingen” mee maken en mee doen, en ervaren hoe Jolanda en haar man met mij omgingen, consequent elke dag, elk moment weer met warmte, aanvaarding, begrip, geduld, welkom, “we zijn blij dat je hier bent”, nog een moeilijkere, verwonderlijkere ervaring (of minstens gelijk aan) dan de gesprekken. Hoewel ze niet los van elkaar zijn te zien of kunnen. Ze moeten ook niet los van elkaar. Juist de dingen uit de gesprekken, werden me “bewezen”/ voorgeleefd/ kon ik ervaren in al die momenten gedurende dag. Waar ook steeds terug kwam: Het is oké, je bent veilig. Net als in de gesprekken.

En veiligheid is iets wat ik nog zo weinig heb ervaren. Maar zowel in de gesprekken, die over alles behalve veilige dingen gingen, als alles buiten de gesprekken, “het gewone van alle dag” wat voor mij zo niet gewoon voelde, stond veilig zijn eigenlijk net zo centraal als er mogen zijn zoals ik was.

Hoewel verwarrend en heftig, door zoveel overspoelend en door het switchen en dan tijd kwijt, door de zo omgekeerde wereld dan ik in m’n systeem heb, is het een zo’n bijzondere, intensieve, fijne, pittige, wonderlijke, leerzame week geweest. Zoveel gebeurd dat nog altijd niet alles ten volle geland is.

Een week die ik in mij opgeslagen heb en zal blijven koesteren.
Zoveel geleerd waar niet eens de woorden voor zijn.
Dankbaar voor zoveel nieuwe ervaringen, nieuwe herinneringen.
Zoveel mooie momenten om op terug te kijken.

En een degelijke start met de thema’s die we hadden liggen. Een basis om op verder ter bouwen.

Dit lied, met name het eerste couplet en het refrein, was waar ik de week op Engedi steeds weer aan moest denken…Yeshua die hier zo merkbaar aanwezig is, het verlangen van Jolanda om die zegen te zijn in Zijn Naam. Van haar en haar man om hun huis en grond eromheen in Zijn dienst te stellen.
 

U bent aanwezig - Sela
(Youtube video onderaan de pagina.)

1) U bent aanwezig in stormen, in stilte

Uw Schepping toont Uw macht. U bent aanwezig waar zon is of regen
Uw licht schijnt in de nacht.
U bent aanwezig als vriend of als vreemde
U geeft ons aan elkaar.
U bent aanwezig in zwijgen, in spreken
In glimlach of gebaar

 R) Maak ons hart een huis waar Uw liefde woont
Laat ons spreken van Uw grote trouw
Leer ons zien en horen, Uw stem verstaan
Om een zegen te zijn in Uw Naam.

2) U bent aanwezig in blijdschap in tranen,
In zwakte toont u kracht.
U bent aanwezig in denken in dromen,
Uw stem klinkt in de nacht.
U bent aanwezig in geloof en in twijfel,
U houdt mij stevig vast.
U bent aanwezig vandaag en ook morgen,
Uw plan staat eeuwig vast.
 Maak ons hart een huis waar Uw liefde woont
Laat ons spreken van Uw grote trouw. Leer ons zien en horen, Uw stem verstaan om een zegen te zijn in Uw Naam.

-----

I have been at Engedi for a week. I needed a place to feel safe, to take shelter. I already knew Jolanda from somewhere else and I trusted her, so I asked whether a period of staying at Engedi would be possible. In addition to refueling, sheltering, not being alone for a while, feeling safe for a while, there are of course also sessions. For this we had two themes in consultation with my therapist to get started. So it would also be tough I expected.

To me it was like getting to know a new world. A world of welcome, attention, care, understanding, patience, acceptance, new positive experiences against pain and/or fear. And constant reassurance: it's okay, you're safe.

And that already, in a way that continued to amaze me. Every moment again. And so casual, as if it went by itself, was ordinary. It was the same for them, I think. But for me, none of it was ordinary.
From the room that was prepared for me with an attention and care, the writing on the plates, to taking the food into account, taking time to reassure me and get me reoriented when something triggered me and I got away (I suffer from DIS) and taking the time to get rid of something that was/is difficult for me, to make something positive, to create a new experience.

In addition to the conversations, the meals and "being there", I was also allowed to help with chores, something that gave pleasure. The new thing here was that the pleasure in these chores was so much greater than the fear of not doing it right. And if the energy was not there, especially after a conversation, for example, there was also plenty of room to rest, even if I would actually help with something. It was just possible, it was okay. This did not happen by itself, but I was allowed to experience it. It was really okay.

For the conversations, which we had scheduled for each day, we had discussed two themes in advance, in consultation with my therapist. It was nice to be able to work on this "intensively" for a week, but also intensely. For myself it was often confusing because alters came up in the conversation and I myself lost time. The great thing about Jolanda is that she is not shocked by that, that actually about the standard reaction to a lot was: it's okay, you're safe. In a way, how I still don't know, Jolanda managed to remove the heaviness, without detracting from what was being discussed. Where I felt in a storm at sea, non-stop shameful and often vulnerable, full of fear and chaos, she remained understanding, did not let herself be deterred, continued to provide safety, continued to accept, stayed close by in a certain way brought peace again. For me it was intense, but because of her attitude it became a little better to act.

Perhaps the experience of being part of the household for a while, experiencing and doing the "ordinary everyday things", and experiencing how Jolanda and her husband interacted with me, consistently every day, every moment with warmth, acceptance, understanding, patience, welcome, "we are glad you are here", was an even more difficult, more amazing experience (or at least equal to) than the conversations. Although they cannot be seen or can be seen separately from each other. They should also not be separate from each other.

It was precisely the things from the conversations that were "proven" to me / lived for me / I could experience in all those moments during the day. Wherever kept coming back: It's okay, you're safe. Just like in the conversations.

And safety is something I have experienced so little. But both in the conversations, which were about everything but safe things, and everything outside the conversations, "the ordinary of everyday life" which did not feel so normal to me, being safe was actually just as central as being there as I was.

Confusing and intense, by so much engulfing and by switching and then losing time, because of the so inverted world than I have in my system, it has been such a special, intensive, fine, spicy, wonderful, instructive week. So much has happened that not everything has fully landed.

A week that I have stored in me and will continue to cherish.

Learned so much that there aren't even the words for.

Grateful for so many new experiences, new memories.

So many beautiful moments to look back on.

And a solid start with the themes we had lying around. A foundation to build on.

This song, especially the first verse and the chorus, was what I kept thinking about the week at Engedi... Yeshua who is so noticeably present here, Jolanda's desire to be that blessing in His Name. From her and her husband to put their house and ground around it in His service.